بسیاری از کاربران، به خصوص زمانی که برای اولین بار متن را وارد می کنند (برخلاف ویرایش و قالب بندی بعدی)، ترجیح می دهند تا آنجا که ممکن است کارهای زیادی را از صفحه کلید انجام دهند. Word یک منبع سخاوتمندانه از میانبرهای صفحه کلید داخلی را فراهم می کند (اینها در راهنمای آنلاین و در شماره های مختلف شرح داده شده است.
) و همچنین به کاربران اجازه می دهد میانبرهای صفحه کلید خود را ایجاد کنند.
کلیدهای میانبر را می توان به دستورات، ماکروها، فونت ها، بلوک های ساختمان، سبک ها و برخی از نمادها اختصاص داد. کلیدها می توانند هر ترکیبی از Alt ، Ctrl ، Shift و هر کاراکتری که می توان از صفحه کلید وارد کرد، از جمله یک فاصله باشد. حتی می توانید روشی را که Word از کلیدهای پیشوند برای برخی از کاراکترهای بین المللی استفاده می کند، کپی کنید.
اغلب به کاربران توصیه می شود که از Alt به عنوان بخشی از کلید میانبر استفاده کنند زیرا میانبرهای داخلی Word کمتر از آن استفاده می کنند. این مطمئناً برای ترکیب های Alt+Ctrl و Alt+Shift صدق می کند . اما کاربران باید در استفاده از Alt به تنهایی بسیار محتاط باشند . دلیل آن این است که زبانه ها و دستورات ریبون از صفحه کلید با کلید Alt قابل دسترسی هستند . برای مثال، Alt+N زبانه Insert روبان را نمایش می دهد. اگر Alt+N را به‌عنوان کلید میانبر اختصاص دهید ، Word به شما هشدار نمی‌دهد که Alt+N برای تب روبان رزرو شده است. در واقع، کادر محاوره‌ای Alt+N را به‌عنوان «تخصیص نشده» توصیف می‌کند. این در مورد همه Alt های دیگر صادق استدستورات استفاده شده توسط Word، و همچنین.
برخی از افراد این نقص را به عنوان یک باگ در Word می دانند، اما به نظر می رسد که با طراحی انجام شده است. (چرا؟ چه کسی می داند!) کاربران باید از مشکل احتمالی آگاه باشند و هنگام ایجاد میانبرهای صفحه کلید خود نسبت به درگیری های احتمالی هوشیار باشند.
